Νέα

Η ιστορία του κηδεμόνα

 

Aπό τον  Ιπποκράτη και  το έργο του “Περί Αρθρώσεων”, όπου  περιγράφονται οι φυσιολογικές αλλά και οι παθολογικές καμπύλες της σπονδυλικής στήλης και τον  Παύλο τον Αιγινίτη, ο οποίος ασχολήθηκε συστηματικά με τη σκολίωση και την κύφωση της σπονδυλικής στήλης  και πρώτος προσπάθησε να διορθώσει τις παραμορφώσεις, δένοντας και πιέζοντας προοδευτικά το σώμα πάνω σε ειδικούς ξύλινους νάρθηκες, το 1550 ο Ambroise Pare κατασκευάζει ειδικούς νάρθηκες και πανοπλίες, που μπορούν να θεωρηθούν πρόγονοι των σημερινών κηδεμόνων.

Ακολουθεί μια περίοδος, από τα μέσα του 18ου και μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, που παρουσιάζονται πάμπολλες ορθοπαιδικές κατασκευές για τη διόρθωση ή συγκράτηση των παραμορφώσεων της σπονδυλικής στήλης

Ο πρώτος “κηδεμόνας πλάγιων πιέσεων” κατασκευάζεται το 1792 από τον Ολλανδό Davidvan Gesscher στο Άμστερνταμ.

Στις αρχές και τα μέσα του 19ου αιώνα σχεδιάστηκαν πολλοί κηδεμόνες και ειδικά καθίσματα και θρανία, για να κρατάνε τον κορμό, κύρια των μαθητών, σε “σωστή στάση” μιας κι η “κακή στάση” εξακολουθούσε να θεωρείται σαν η κύρια αιτία για τη δημιουργία των σκολιωτικών παραμορφώσεων, κάτι που, δυστυχώς εξακολουθεί να θεωρείται σωστό ακόμα και σήμερα, παρά το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τόσο η ανυπαρξία αιτιολογικής συσχέτισης των λειτουργικών θέσεων του σώματος με τη δημιουργία οργανικών παραμορφώσεων του, όσο κι η αναποτελεσματικότητα όλων αυτών των μεθόδων.

Με την εμφάνιση του γύψου το 1856 ο  Louis Albert Sayre από τη Νέα Υόρκη είναι αυτός που καθιερώνει τη χρησιμοποίηση γύψινων κηδεμόνων για τη θεραπεία των παραμορφώσεων του αξονικού σκελετού.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ανακοινώνεται η ανακάλυψη των ακτίνων “Χ”  απ’ τον Γερμανό  Wilhelm Konrad Roentgen  και από την εποχή αυτή και μετά, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Η αντιμετώπιση των παραμορφώσεων της σπονδυλικής στήλης μετατοπίζεται οριστικά πλέον από τον τομέα της κλινικής παρατήρησης και περιγραφής, στην αρμοδιότητα της χειρουργικής πρακτικής ενώ παράλληλα, γίνεται δυνατή η εκτίμηση των παραμορφώσεων και των αποτελεσμάτων της κάθε θεραπείας με αντικειμενικά και συγκρίσιμα στοιχεία και κριτήρια.

Αρχές του 20ου αιώνα έχουν ήδη αναπτυχθεί αρκετά είδη διορθωτικών κηδεμόνων που χρησιμοποιούνται για τη συντηρητική θεραπεία της σκολίωσης.

Στα μέσα τις δεκαετίας του ’50 εμφανίστηκε ο  κηδεμόνας  Milwauke , στην ομώνυμη πόλη της πολιτείας  Wisconsin των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής , η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια για την αντιμετώπιση με συντηρητικό τρόπο των παραμορφώσεων που προκαλούνται από τη σκολίωση.

Τη δεκαετία του ’70 κατασκευάστηκε για πρώτη φορά κορμικός κηδεμόνας  από θερμοπλαστικό υλικό μετά από δημιουργία εκμαγείου, ο υπομασχάλιος κηδεμόνας Boston.

Την ίδια δεκαετία ο Γάλλος  Jacques Cheneau βασισμένος στη θεωρία της τρισδιάστατης διόρθωσης της σκολίωσης, δημιούργησε και παρουσίασε για πρώτη φορά τον ομώνυμο κηδεμόνα. Τη δεκαετία του ’90 ο ίδιος έκανε τροποποιήσεις. Χρησιμοποιείται παγκοσμίως.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 δημιουργήθηκε ο DDB, γνωστός και ως ο Ελληνικός κηδεμόνας,  από τον διευθυντή  της Μονάδας Σκολίωσης του νοσοκομείου ΚΑΤ  Δημήτρη Αντωνίου, σαν σύγχρονη τροποποίηση του Boston και ολοκληρώθηκε με τη συνεργασία του ιατρού Ιωάννη Βαλαβάνη.

Αντικειμενικός σκοπός όλων ήταν και είναι μία μέθοδος, όσο γίνεται πιο απλή, εύκολη και άνετη για τον ίδιο τον χρήστη, που να διορθώνει και να συγκρατεί τη σπονδυλική στήλη.