Θυμάμαι μέχρι σήμερα την ημέρα που άκουσα τη λέξη “Σκολίωση”. Θυμάμαι μέχρι και σήμερα την μέρα που φόρεσα τον κηδεμόνα.
Σε συναισθηματικό επίπεδο, την θεραπεία την δέχτηκα ομαλά και συνεργάστηκα άψογα με όλους. Με το γιατρό, με τον τεχνικό, με τον φυσικοθεραπευτή… Τα πάντα είναι μια συνήθεια. Τις πρώτες μέρες όλα σου φαίνονται βουνό. Μέσα σε τρεις μέρες όλα αλλάζουν, αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα που πρέπει να αλλάξεις . Τα πάντα, σου φαίνονται πιο εύκολα και κατανοητά. Το σώμα αλλάζει , όπως ακριβώς και η στάση ακόμα και η στάση σου απέναντι στη ζωή. Στις αίθουσες αναμονής γνώρισα και παιδιά που είχαν μια άρνηση, που κουράστηκαν, που τα παράτησαν. Ίσως βέβαια έπαιξε ρόλο ότι ήμουν σε μικρή ηλικία πριν το στάδιο της εφηβείας. Είναι χρήσιμο να ξέρεις τι συμβαίνει πριν την εφηβεία , έχεις μπροστά σου τον χρόνο να ενημερωθείς και να διαχειριστείς το γεγονός.
Η θεραπεία ολοκληρώθηκε όταν ήμουν 16 ετών. Τα κατάφερα και είμαι περήφανη γιατί με τη δική μου θέληση και πείσμα, με αγάπη και συμπαράσταση από την οικογένεια μου κατάφερα να ζω σήμερα χωρίς προβλήματα! Θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου αυτή την εμπειρία που με ωρίμασε, με έκανε δυνατή και μου απέδειξε πως με σκληρή δουλειά όλα γίνονται.
Αυτή ήταν η ιστορία μου που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως βοηθήσω έστω και στο ελάχιστο και άλλους ανθρώπους και άλλα παιδιά που έχουν σκολίωση και αρνούνται να φορέσουν κηδεμόνα!
Σ.Τ.
