Νέα

Ομάδα παιδοορθοπαιδικών από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μαίριλαντ: «οι νάρθηκες δεν είναι οι ενδεδειγμένοι για τους μικρούς ασθενείς»

Συχνά είναι τα παιδικά κατάγματα άνω ή κάτω άκρων τα οποία συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των σχολικών διαλειμμάτων, αλλά και κατά τις σχολικές και εξωσχολικές αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι 42% των αγοριών και 27% των κοριτσιών έχουν υποστεί τουλάχιστον ένα κάταγμα έως την ηλικία των 16 ετών.

Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει  όμως ότι   τα κατάγματα δεν αντιμετωπίζονται σωστά στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο νάρθηκας, ο οποίος συνήθως αποτελείται από το εσωτερικό κάλυμμα από φυσικό υλικό και το άκαμπτο εξωτερικό περίβλημα και χρησιμοποιείται για να σταθεροποιεί το σπασμένο οστό, γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Μια ομάδα παιδοορθοπαιδικών από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μαίριλαντ εξέτασε τους νάρθηκες 275 ανήλικων ασθενών, μέσης ηλικίας 8 ετών.

Στο 93% των περιπτώσεων οι νάρθηκες δεν ήταν οι ενδεδειγμένοι για τους μικρούς ασθενείς, είπαν οι ερευνητές παρουσιάζοντας τη μελέτη τους στο πρόσφατο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, που διεξήχθη στο Σαν Ντιέγκο.

Οι γιατροί ανακάλυψαν ότι συχνά οι νάρθηκες ήταν πολύ σφιχτοί ή ότι αντί για κάλυμμα από βαμβάκι, τυλιγόταν το χέρι του παιδιού με συνθετικό ελαστικό επίδεσμο. Το αποτέλεσμα ήταν πρηξίματα (οιδήματα) στα δάκτυλα των παιδιών, φουσκάλες (φλύκταινες) και πληγές (έλκη) στο δέρμα.

Μερικά παιδιά είχαν εκδηλώσει πόνους μακριά από το σημείο του κατάγματος, επειδή ο νάρθηκας πίεζε κάποιο νεύρο αφού δεν ήταν σωστά τοποθετημένος. Στις μισές περιπτώσεις, ο νάρθηκας είχε λάθος μέγεθος: ήταν πολύ κοντός ή πολύ μακρύς για το παιδί, με συνέπεια να μην υποστηρίζονται επαρκώς ή να ακινητοποιούνται υπέρ το δέον τα σπασμένα οστά.

Επιστροφή στη λίστα