Η οστεοπόρωση, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως «σιωπηλή νόσος», απασχολεί τις περισσότερες γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση. Ο ορθοπαιδικός Αργύρης Μακρής επισημαίνει ότι¨, “ ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τα λεγόμενα οστεοπορωτικά κατάγματα της σπονδυλικής στήλης, τα οποία συνήθως συμβαίνουν στη μεγάλη ηλικία, χωρίς μεγάλης βαρύτητας κάκωση”. Σε νεότερες γυναίκες, η οστεοπόρωση είναι συνήθως δευτεροπαθής, αποτέλεσμα πρωτοπαθούς παθολογικού αιτίου ή λήψης κορτιζόνης για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα οστεοπορωτικά κατάγματα, στην περιοχή του ισχίου και του οστού της κερκίδας (στο χέρι), έχουν θορυβώδη κλινική εικόνα καθώς συνοδεύονται από πόνο, δυσχέρεια στην κίνηση του τραυματισμένου μέλους και απαιτούν ακινητοποίηση με γύψο (στο χέρι) ή χειρουργική επέμβαση (κυρίως στην περιοχή του ισχίου). Σε όλες τις περιπτώσεις τα κατάγματα των περιοχών αυτών είναι αποτέλεσμα σοβαρού τραυματισμού (κυρίως πτώσεων).
Πώς γίνεται η διάγνωση της οστεοπόρωσης;
Μπορεί να υποπτευθεί ο ιατρός την οστεοπόρωση σε μια απλή ακτινογραφία ιδιαίτερα της σπονδυλικής στήλης, όμως η σωστή διάγνωση απαιτεί ειδικές εξετάσεις (μέτρηση οστικής πυκνότητας και βιοχημικό έλεγχο). Επειδή σημαντικός αριθμός νοσημάτων, ιδιαίτερα στις νέες γυναίκες αλλά και στους άνδρες, σχετίζεται με την οστεοπόρωση, είναι απαραίτητος ο ενδελεχής εργαστηριακός έλεγχος, που να περιλαμβάνει αιματολογικές, βιοχημικές και ορμονικές εξετάσεις.
Ποια είναι τα συμπτώματα της οστεοπόρωσης;
Συνήθως δεν υπάρχουν συμπτώματα μέχρι να συμβεί κάποιο κάταγμα. Για το λόγο αυτό η οστεοπόρωση έχει ονομαστεί “silent killer”. Μόνο σε προχωρημένη οστεοπόρωση υπάρχουν οστικά άλγη, που τυπικά εμφανίζονται στη ράχη και στα μακρά οστά, αλλά όχι στις αρθρώσεις. Τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης, του άνω άκρου του μηριαίου οστού και της κερκίδας είναι τα συνηθέστερα.
Σήμερα υπάρχουν αρκετά φάρμακα για την αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης. Μια κατηγορία των φαρμάκων μειώνει την οστική απώλεια, ενώ μια άλλη αυξάνει την οστική παραγωγή. Συγχορηγούνται απαραίτητα με βιταμίνη D3 και ασβέστιο.